Acceso usuarios
Neste artigo, tendo como base o texto da tragédia A Castro (1553-1556, impressa em 1587) de António Ferreira (1528-1569), mais precisamente o monólogo final do ato V (Ferreira, [1587] 2006: 319), visa-se apresentar as características e o funcionamento dos atos ilocutórios, marcadores de uma série das decisões, expressas como predições do locutor (o protagonista principal, Pedro, Infante) pertencendo à esfera do futuro – futuro esse que para o recetor do texto é conhecido, historicamente comprovado e que representa um dos capítulos da história mais representados em textos literários tanto em Portugal como fora da península ibérica.
Pričujoči članek se osredotoča na dramsko besedilo prve portugalske tragedije A Castro in analizira značilnosti ter delovanje ilokucijskih govornih dejanj izjavljalca (glavnega protagonista Pedra, Infanta), ki zaznamujejo serijo njegovih odločitev v obliki priseg, postavljenih v sfero prihodnosti, ki je za bralca znana, historično izpričana in predstavlja eno najbolj uprizarjanih poglavij v literarnih besedilih, tako na Portugalskem kot izven meja Iberskega polotoka. Avtorici za izhodišče vzameta končni monolog petega dejanja tragedije, ki predstavlja najmočnejši dramski potencial, in v diskurzivni analizi dveh sekvenc monologa izpostavita ilokucijske sile govornih dejanj (Searle, 1979; Gouveia, 1996; Atienza, 2005). Ob tem opazujeta odnos izjavljalca do propozicijske vsebine in pragmatične značilnosti jezikovnih sredstev, s katerimi izjavljalec naslovnika prepriča o gotovosti svojih namer, zazrtih v prihodnost, četudi te (še) niso realizirane v dramskem času tragedije.
This article aims to present the characteristics and functioning of the illocutionary acts in the tragedy A Castro by António Ferreira (1528-1569), which are marked as a series of decisions, expressed as predictions of the speaker (the protagonist, Pedro Infante) belonging to the sphere of the future. This future is known, historically proven and represents one of the most astonishing chapters of Portuguese history as well as of literary production. The study focuses on the final monologue of the Act V of the tragedy, which presents a strong dramatic potential, analysing the two sequences of the monologue and highlighting different types of illocutionary acts (Searle, 1979; Gouveia, 1996; Atienza, 2005). The authors pay special attention to the relation of the speaker towards the propositional content and the pragmatic features of the linguistic means, used to persuade the receiver that the speaker’s intentions are firm, certain, and orientated to the future, although not realized within the dramatic time of tragedy.
