Acceso usuarios
Las ideas que propuso Mijaíl Bajtín en su célebre estudio La cultura popular en la Edad Media y el Renacimiento: el contexto de François Rabelais abren muchas posibilidades para explorar varias perspectivas, eliminando los límites entre las tendencias culturales oficiales y no oficiales. Por esa razón, los elementos de la cultura del carnaval tienen mucha importancia en el discurso del realismo mágico, que también tiene la capacidad de encapsular la riqueza de los mundos que describe. El propósito de este trabajo es mostrar la función de los elementos del carnaval en dos novelas monumentales del realismo mágico, Cien años de soledad (1967) de Gabriel García Márquez e Hijos de la medianoche (1981) de Salman Rushdie. A pesar de las diferencias culturales, existen muchas similitudes entre las dos novelas, sobre todo en la incorporación de los elementos grotescos y humorísticos. En el análisis de las dos novelas, vamos a mostrar como esos elementos no solo enfatizan la plenitud de los mundos que describen, sino que también se utilizan como la respuesta a todas las tragedias que son la consecuencia de los sistemas políticos de los dos países.
Jedna od značajnih komponenti magijskog realizma kao žanra koji izlazi iz okvira oficijelne kulture i evropocentričnog pogleda na svet jeste inkorporiranje elemenata karnevaleskno-groteskne forme čiju je važnost i složenost u svojoj studiji Stvaralaštvo Fransoa Rablea izložio Mihail Bahtin. U ovom radu nastojimo da, na primeru dva ključna romana ovog žanra, prikažemo funkciju i značaj takvih elemenata. Kako Gabrijela Garsiju Markesa i Salmana Ruždija, bez obzira na to što potiču iz različitih krajeva sveta, spaja pripadnost kulturama koje počivaju na usmenim predanjima, kao i odrastanje u istorijskom kontekstu prepunom stradanja i nasilja, jedan od ciljeva ovog rada jeste i da se, prilikom analize romana Sto godina samoće (1967) i Deca ponoći (1981), prikažu elementi koji su im zajednički. Kako će biti prikazano u analitičkom delu rada, snažna veza između ova dva romana ogleda se upravo u upotrebi groteske koja, na prvom mestu, pruža mogućnost da se prevaziđu ograničenja zvaničnog diskursa, a zatim i da bi se, u istorijskom kontekstu prepunom tragičnih događaja, slavila lepota i nadmoć života.
The ideas proposed in Mikhail Bakhtin’s study Rabelais and His World are considered to be hugely influential in contemporary literary criticism. Since the notion of the carnivalesque culture of the Middle Ages and the Renaissance opens numerous possibilities of exploring multiple perspectives, eliminating the boundaries between the official and unofficial cultural tendencies, it is broadly applicable to the discourse of magical realism, which is also marked by the ability to encapsulate the richness of the worlds it depicts. The aim of this research is to provide insight into the function of the carnival-grotesque form in two monumental magical realist narratives, Gabriel García Márquez’s One Hundred Years of Solitude (1967) and Salman Rushdie’s Midnight’s Children (1981). Despite cultural differences, the two novels are undoubtedly connected, especially in terms of their incorporation of grotesque and humorous elements, which not only emphasize the sheer abundance of the two worlds, but are also used as a response to the endless tragedies which can be seen as the consequences of their political systems.
