Acceso usuarios
;
Silvia Roca-Baamonde
[1]
Santiago de Compostela, España
Through her films, the Galician filmmaker Margarita Ledo Andión builds a singular benchmark on the margins of a peripheral cinema per se: the Novo Cinema Galego. Her performative and experimental narratives, in line with avant-garde films of other small European cinemas, her nationalist and feminist (political) discourse, and her condition as a woman filmmaker situate her filmography on the intersection of multiple peripheries. This paper analyzes her most recent film, Nación (2020), from the perspective of cinema made by women as minor cinema and an example of “fourth cinema” as an instrument to make visible the role of women in the class struggle and the construction of Galician national identity
A través dos seus filmes, a cineasta galega Margarita Ledo Andión constrúe unha proposta cinematográfica singular que se sitúa nas marxes dun cinema xa periférico: o Novo Cinema Galego. O seu relato performativo e experimental, en liña con filmes vangardistas doutros pequenos cinemas europeos, o seu discurso marcadamente nacionalista e feminista (político), e a súa condición de cineasta muller identifican unha filmografía na intersección de multiples periferias. Este artigo analiza o seu filme máis recente, Nación (2020) dende a perspectiva do cinema realizado por mulleres como cinema menor e como “cuarto cinema” de cara a visibilizar o papel das obreiras na loita de clases e na construción da identidade nacional galega.
